Geen recht op ouderschapsverlof

"Wát? Heb jij nog geen opvang???" Ik ben dan 4 maand zwanger en opvang is wel het laatste waar ik aan denk. Maar door de licht paniekerige toon in de woorden van mijn vriendin, schiet ik toch maar in actie.
Bellen, mailen, wachtlijsten en wachten. En we hadden geluk: onze voorkeur crèche vlakbij huis heeft nog een plaats! Vlug inschrijven, gevaar geweken.

"Wij willen geen vervanger voor je zoeken", laat mijn werkgever me weten. Ik ben dan 7,5 maand zwanger. Ik voel me eerder weinig gesteund na alles wat ik heb gedaan maar ik ben vooral vol verwachting naar het leventje in mijn buik en totaal onwetend over alle gevolgen van die beslissing.


En dan komt Marie. Ons supermooi minimuizeke!
En dan is alles anders.

Nee, ik kan haar niet in de crèche steken als ze 3 maand is. Bovendien zit ik dan thuis en Marie vlakbij in de opvang? En hoe moet dat dan met de borstvoeding? En dan begint de molen: eerst vecht ik met mijzelf (ligt het aan mij? ben ik de enige met dat probleem? ben ik niet sterk genoeg om mijn dochter los te laten? ...) en dan vecht ik met de rest van de wereld.
Gelukt: Marie hoeft voorlopig niet meer te gaan. Als er later een plaats vrijkomt, laten ze het ons weten. En dat telefoontje komt als Marie 5,5 maanden is.
Ik voel mij verplicht om haar naar de opvang te laten gaan, voor 3 halve dagen zoals het minimum voorschrijft. Ik moet ook solliciteren en dat is heel moeilijk met een baby. Ik heb namelijk geen recht op ouderschapsverlof omdat ik op dat moment werkloos ben.
Maar de opvang loopt niet zoals dat zou moeten. Er zijn te veel baby's en kinderen in één groep. Huilen is daar normaal. Want er is nauwelijks tijd om huilende kinderen te troosten.
Ik heb thuis samen met Marie zitten wenen. Ik kan die nachten niet slapen als ik in bed bedenk wat ik haar die dag heb aangedaan door haar daar alleen te laten. Dat gevoel is nooit weggegaan.
Ik heb ondertussen veel last van spierpijn in nek en schouders. Ik kan me in bed nauwelijks draaien door een geblokkeerde rug. Een paar keer moet ik naar het spoed door veel pijn en en volgt een galblaasoperatie. Ondertussen moet ik mijn enthousiaste zelf tonen in mijn sollicitaties. Ik word opgeroepen en moet een soort basis begeleiding volgen met verplichte acties om aan werk te geraken.
En dan komt alles in een stroomversnelling: huis zoeken, lening zoeken, lening gevonden, huis kopen, opvang opzeggen (maar niet voor ik me weer schuldig voelde want misschien was mijn slecht gevoel over de opvang niet terecht?). De verplichte begeleiding is niet meer haalbaar. Ik krijg nog een klein uitkeringsbedrag maar daar is het voorlopig wel mee te doen (mits je er de commentaar van derden over profiteren en er je eigen halve schuldgevoel wil bijnemen). Ik moet op gesprek bij de RVA en ze willen daar zonder probleem begrip voor opbrengen. Nog geen week later krijgen we een brief dat ik geschorst word voor 6 maanden. Lap! Een afbetaling en 1 klein loon. Bedankt voor het begrip.

Ik heb al die tijd veel gestreden tegen mijn eigen (moeder)gevoel maar eindelijk zie ik in dat het niet aan mij ligt. Eindelijk ben ik er klaar voor om te strijden tegen het slechte beleid rond moeders en kinderen. Zo moet een onwillig werkloze moeder ook recht hebben om ouderschapsverlof of een vrijstelling op te nemen op het moment dat het nodig is.

Ik hoop dat ik nu zonder schuldgevoel of druk nog even voltijds voor Marie kan zorgen.

Ik zal om de zoveel stappen zeker nog eens struikelen over mijzelf. Maar ik weet ondertussen wel beter.