"Ja, ik zie je graag", zegt de papa van Marie tegen mij.
"Ondanks ALLES", grapt hij er nog bij. Omdat hij weet dat ik een professionele piekeraar ben die het mezelf en ook hem soms wel eens moeilijk durf maken.
Moeder en kind: het is een relatie die heel sterk zichtbaar is. Het start met een negental maanden in de buik en vervolgt met maanden/jaren borstvoeding. Volgens een vriendin spreek je dan van een 'tweeheid': iets waar zelfs de vooruitstrevende babyvriendelijke ziekenhuizen soms aan voorbij gaan omdat ze moeder en kind net iets te veel behandelen als twee aparte mensen.
Misschien minder zichtbaar maar daarom niet minder belangrijk is de papa.
En de papa van Marie is natuurlijk de belangrijkste van de wereld (ook al voelt hij zich soms een beetje onzichtbaar). Zonder hem kan ik niet de mama zijn die ik aanvoel te moeten zijn. Het vraagt soms enige overtuigingskracht maar voor de veranderingen die ik onderging staat hij zodanig open dat hij zelf ook kan veranderen (van mening, van aanpak, van visie, ...).
Er zijn veel mamablogs maar ik zou zo graag ook eens lezen wat papa's denken. Hoe ervaar jij die enorme verandering? Hoe bekijk jij, als papa, het gezin, de politiek rond gezinnen, de ethiek rond werken? Kan je de papa zijn die je wil zijn?
Ik hoop trouwens stiekem dat hij ook door mij de papa kan zijn die hij wil zijn. Want ja Snuitje, ik zie je graag, ondanks ALLES (maar da's dan weer een heel ander verhaal 😏).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten