Dank aan Het Moederfront

Ken je dat gevoel dat je als kersverse moeder precies ineens moederziel alleen je weg moet vinden in de jungle van meningen, adviezen, vooroordelen, wetten en regels?
Alsof je plots in een andere wereld bent beland. Of beter: in dat deel van de wereld dat je nog totaal niet kon kennen.

Die kleine en intens zalige momenten

Het geheugen is een raar ding. Schijnbaar onbelangrijke details komen onverwachts naar boven en nét datgene dat je nooit meer wou vergeten, lijkt voorgoed verloren.

Zo gebeurde gisteren. Marie deed/zei iets en ik voelde: dit is zo'n zalig en uniek momentje dat ik voor altijd zal onthouden. En een prachtig zinnetje voor in mijn blog! Maar nu ik de tijd vind om erover te schrijven, ben ik het vergeten. Hoe meer ik zoek, hoe meer het verdwijnt.

Dus, een gouden tip voor alle mama's en papa's en oma's
en opa's en ...

Mindful ontspannen doe je zo

Je kan je perfect mindful ontspannen zonder oefeningen of cursus.

Je doet gewoon het volgende:

Je plant een vergeet-mij-nietje en wacht een paar weekjes.

Vervolgens knip je er de uitgebloeide takjes af. Die zien

Let it grow

Onlangs las ik dat bloggende mama van mamapraatjes geen groene vingers heeft maar wel een mooie tuin wil. Daarom gaf ik haar de tip: maak er een bloemenweide van. En omdat ze graag onze tuin wou zien, deel ik hier een paar sfeerbeelden, tips en advies!

Speelgoed issues opgelost

Nog vóór we zelf aan kinderen dachten, hadden mijn vriend en ik wel al dezelfde ideeën over dat speelgoed.

1) We zagen hoe andere kinderen soms zwommen in het speelgoed en niet wisten waarmee eerst te spelen. En dan krijg je een kindje en voor je het goed en wel beseft, val je over speelgoed dat met een goed hart is gegeven maar dat je zelf niet echt voor ogen had.

2) Soms is speelgoed al zodanig 'afgewerkt' dat het nog weinig overlaat aan de fantasie. Daar ben je redelijk snel op uitgekeken. En net de vrijheid

5 tips om te leren loslaten

Ja, ik geef het toe, ik ben een controlefreak. En dat terwijl ik dacht dat ik niet zo was. Want ik laat Marie al vanaf het prille begin experimenteren met eten en eigenlijk met alles wat voorhanden is. Eten op de grond, in het haar, kaka hier, pipi daar, niets kan mij deren!
Maar ken je dat gevoel: dan komt plots, totaal onaangekondigd, je andere zelf naar boven en die zoekt op de kortst mogelijke tijd naar de meest efficiënte manier om het liefst alles ineens spic en span te maken.
En voor die mama's wil ik hieronder mijn receptje geven voor een heerlijk loslaat-moment, zo eentje waar je zelf precies extra zuurstof van krijgt omdat het je toelaat om gewoon te genieten.

Hieronder mijn tips:

Dag oma

Tot op vandaag heb ik er spijt van dat ik de deur van je kamer niet heb geopend die laatste keer dat ik er was. Dat ik niet wat meer op bezoek kwam die laatste maanden.
Ik heb je daarna nooit meer gezien. Je begrafenis was mooi en nu lig je bij opa.
Ik mis je. Al was het maar om bijvoorbeeld te vragen hoe je dat deed, vijf kinderen grootbrengen. Zou het niet zalig zijn om elke dag een kwartiertje te praten met elkaar. Je kon zo gezellig babbelen en met je humor kwamen ook veel wijsheden, verpakt als banale zinnetjes, letterlijk tussen de soep en de patatten. Ik dacht toen dikwijls: ik ga dit letterlijk zo in mijn hoofd steken en onthouden. Maar dat lukte niet. Je wijsheden zitten waarschijnlijk ergens in een klein, vergeten hoekje van mijn geheugen. Hopelijk komen ze om de hoek kijken als ik ze nodig heb.
Vandaag lees ik in Flow wat 'wijs' zijn betekent. Het past helemaal bij jou.

Ode aan de papa

"Ja, ik zie je graag", zegt de papa van Marie tegen mij.
"Ondanks ALLES", grapt hij er nog bij. Omdat hij weet dat ik een professionele piekeraar ben die het mezelf en ook hem soms wel eens moeilijk durf maken.
Moeder en kind: het is een relatie die heel sterk zichtbaar is. Het start met een negental maanden in de buik en vervolgt met maanden/jaren borstvoeding. Volgens een vriendin spreek je dan van een 'tweeheid': iets waar zelfs de vooruitstrevende babyvriendelijke ziekenhuizen soms aan voorbij gaan omdat ze moeder en kind net iets te veel behandelen als twee aparte mensen.
Misschien minder zichtbaar maar daarom niet minder belangrijk is de papa.

Geen recht op ouderschapsverlof

"Wát? Heb jij nog geen opvang???" Ik ben dan 4 maand zwanger en opvang is wel het laatste waar ik aan denk. Maar door de licht paniekerige toon in de woorden van mijn vriendin, schiet ik toch maar in actie.
Bellen, mailen, wachtlijsten en wachten. En we hadden geluk: onze voorkeur crèche vlakbij huis heeft nog een plaats! Vlug inschrijven, gevaar geweken.

"Wij willen geen vervanger voor je zoeken", laat mijn werkgever me weten. Ik ben dan 7,5 maand zwanger. Ik voel me eerder weinig gesteund na alles wat ik heb gedaan maar ik ben vooral vol verwachting naar het leventje in mijn buik en totaal onwetend over alle gevolgen van die beslissing.

Tijd voor jezelf

Eén van de grootste uitdagingen voor de (thuisblijf)mama is tijd vinden en benutten voor jezelf. Alles loopt namelijk door en over elkaar. Je kan dochter- of zoonlief niet even uitschakelen om je hoofd en handen vrij te maken voor iets anders.
Herken je dat gevoel: tijdens het pamperritueel of het stapelen van blokjes borrelen zalig veel ideeën op over wat je allemaal zou willen doen. En op het moment dat je wat me-time in je schoot geworpen krijgt, heb je plots geen idee wat je ermee kan aanvangen. Dat vind ik een keifrustrerend piekermomentje!

Ja, ik ben gek

Wie nu nog een blog start en hoopt om gelezen te worden, moet wel een beetje gek zijn. Maar een beetje gek is goed. Een beetje gek betekent een beetje ruimte in je hoofd waar het gezond verstand even niet meetelt.
En nogal een geluk dat ik die gave bezit. Want naast de duizelingwekkende cijfers